Ανήλικος και φιγουράριζα σε διεθνή περιοδικά, αποκαλούσα τους σχεδιαστές-μύθους Ούγκο, Τζιάνι με τα μικρά τους κι εκείνοι με φώναζαν Ερρίκο.

Η οικειότητα μεταξύ μας δεδομένη, αυτονόητη. Δεν καταλάβαινα το σημαντικό. Δεν ήξερα τι θα πει προτεραιότητες. Ό,τι ήθελα! Όποτε το ήθελα!

Κι η φωνή μες στο κεφάλι μου ερχόταν ξανά και ξανά να μου θυμίζει: Δεν ήθελες να γίνεις όλο αυτό. Δεν το πόθησες. Αλλιώς σε είχες φανταστεί. Πάλευα να την κοιμίσω. Έπρεπε να την κοιμίσω.
Στη δουλειά μου σώπαινε η φωνή. Ήταν γιατί ήμουν επαγγελματίας, κύριος και πάντα καθαρός κι έπειτα, που βούλιαζα, που αφηνόμουν, πάλι στρίγγλιζε μες στο κεφάλι μου.

Ξόδευα τον χρόνο μου σε πάρτι και γυναίκες, πνιγμένος στο αλκοόλ και στις ουσίες. Έπινα να φτιαχτώ για να διασκεδάσω, να παραμείνω η ψυχή της παρέας, να φαίνομαι χαρούμενος στα κλαμπ, να αντιμετωπίσω, να αρνηθώ -χωρίς κόστος επαγγελματικό- ανήθικες προτάσεις από άντρες, να χαλαρώσω σε αγκαλιές γυναικών που πριν από μία ώρα μου ήταν άγνωστες. Παραμυθιάστηκα με τα μεγαλεία, μέθυσα με την ελευθερία, ξελογιάστηκα με τη διασημότητα.

Ψεύτικα όλα. Βγες από το ψέμα. Αγώνας να με διαχειριστώ.